Zestig maal hoera voor Rina en Leen

“Zestig jaar geleden was het weer een stuk beter”, vertelt Leen van Nimwegen (84). “Het was prachtig zonnig en niet al te koud. Vele malen beter dan die vieze regen van vandaag.” Hij heeft het over woensdag 2 oktober, de dag waarop hij en zijn vrouw Rina (82) hun diamanten huwelijk vierden.

Hun ontmoeting is er één zoals zovelen, een stukje erfgoed dat tegenwoordig niet meer bestaat: het stapavondje. In sommige dorpen ging dat stapavondje rond de kerk. Dan liepen de meisjes de ene kant op en de jongens de andere kant en zo kwam je elkaar tegen. In Middelharnis was het stapavondje op D’n Diek en liep je heen en weer. En dat is dus waar Leen en Rina elkaar tegenkwamen. “We maakten oogcontact en hij maakte allemaal grapjes. Ik vond hem meteen heel erg leuk”, vertelt Rina. De vonk sloeg over en de twee spraken vaker af om elkaar te zien.

Leen komt zelf uit Sommelsdijk en Rina uit Middelharnis. De twee hoefden dus niet ver te reizen om elkaar te kunnen zien. Toch was er een factor die het huwelijk uitstelde: Leen ging een jaar in dienst bij de Marine. “We hebben elkaar toen niet kunnen zien en spreken”, vertelt hij. “Daardoor heeft onze verloving langer geduurd dan we misschien hoopten. Maar ik ben vooral heel blij dat ze op me heeft gewacht.”

Na het huwelijk hebben de twee het geloof gevonden en zitten ze allebei bij de evangelische gemeente. “We proberen elke zondag naar de dienst in de Prins Maurits te gaan, maar het lukt niet altijd. Maar als het kan, dan zijn we erbij. De kerk en het geloof is belangrijk voor ons, dus we missen het niet graag.”

“We hebben lang geprobeerd om kinderen te krijgen, maar dat mocht niet lukken. Dat is heel vervelend, maar er zijn gelukkig andere opties. We hebben twee dochters kunnen adopteren en we hadden ons geen lievere kinderen kunnen wensen”, vertelt Leen. De twee dochters hebben op hun beurt gezorgd voor vier kleinkinderen. Achterkleinkinderen zijn er nog niet. “Maar wie weet, één van onze kleinkinderen is onlangs getrouwd, dus wie weet wat er gaat gebeuren”, zegt Rina enthousiast.

Met die hele club vieren ze de diamanten huwelijksdag met een etentje in Renesse.

Leen begon als jonge jongen op het land. “Maar dat was geen succes hoor, heb dat misschien drie maanden gedaan. Daarna ben ik de grafische sector ingegaan. Ik heb een half jaar in Rotterdam gewerkt, maar verder altijd op het eiland. De laatste twaalf jaar zat ik bij Kranse in Sommelsdijk. En met 58 jaar mocht ik eruit.”

Rina begon voor het huwelijk met werken in een schoenenwinkel op D’n Diek in Middelharnis. Ook zij was niet blij met haar eerste baan. “Ik kreeg alle rotklusjes, dus ik ben daar weggegaan. Ik kon werk krijgen in de darmfabriek aan de Dorpsweg in Sommelsdijk en dat heb ik volgehouden tot aan het huwelijk. Daarna heb ik voor ons huishouden gezorgd en bij andere mensen thuis en daarnaast heb ik appels geplukt. Maar ik zorgde er altijd voor dat ik thuis was als de kinderen ook thuis waren.”

Tegenwoordig genieten ze vooral. “Ik ga een rondje fietsen als Rina haar middagdutje doet. Rina is vaak bij Koop de goede Hoop om te helpen breien en ik repareer fietsen op vrijwillige basis. Dan maken we bijvoorbeeld van drie slechte fietsen één bruikbare die mensen met een kleine portemonnee dan voor niet al te veel geld kunnen kopen. En natuurlijk genieten we ook enorm van de kleinkinderen.” Dat is ook te zien aan de achtertuin, op de schuur hangt namelijk een bordje met ‘Opa Boefieplein’. “Die hebben we van de kleinkinderen gekregen, ik heb ze misschien ietwat ondeugend gemaakt.”