Wat gooeooeooed, in één keer geslaagd, maar helaas geen groot feest. Het hakt er inmiddels in bij de gezinnen. Wat denk je van het grote geslaagden feest van de school straks? Wat een teleurstelling na de vreugde van het slagen.
Door Juffrouw Raadgever
Eindelijk breekt de dag aan dat de examenuitslagen bekend worden gemaakt. Eerlijk, je voelt de spanning. Het valt op dat het heen en weer appen van de jongelui even helemaal stil ligt. Ze zijn natuurlijk veel te bang dat de lijn bezet is op het moment dat de leraar hen belt. Ook hier is de spanning te snijden. Wat gaan we zo horen?
Voor ’t echie
Buiten hoor ik een paar buren praten. Ja, één van hen kan de spanning ook voelen. Het is voor haar wel het vierde kleinkind dat examen gedaan heeft, maar voor elk kind is het weer een ander verhaal. Ja, toch? Deze jongen is nog een tiener. En dan straks al klaar met middelbaar. Dan gaat het dus helemaal voor het echie worden. Gelukkig weet hij wat hij wil. Maar zij weet dat zijn ouders het er moeilijk mee hebben het kind los te laten na de vakantie.
De jongen heeft ervoor gekozen om in de stad te gaan studeren. De eerste jaren wil hij elke dag heen en weer reizen. Dat wordt ‘s morgens heel vroeg op en meestal laat in de middag pas weer thuis. Eerst met de bus en dan overstappen op de trein. Ook in de stad moet hij nog wel een stuk fietsen. Het gaat best pittig worden. Maar hij moet natuurlijk wel eerst slagen.
Spanning
Ze heeft nog niets gehoord en de spanning stijgt. Als ze me ziet staan betrekt ze ook mij bij hun gesprek en vraagt of ik het gevoel ook ken. Nou en of. Ik vertel hen dat bij ons ook een veertienjarige kleinzoon thuis zit te wachten. Ook ik heb nog niets gehoord. En als ik dat zeg trilt in mijn broekzak mijn mobiel. Vlug pak ik het ding en zie dat het de gezinsapp is. Als ik de App open, zie ik een Hollandse vlag met schooltas uitgestoken aan een bekende gevel. ‘Geslaagd’ staat er onder. Verheugd roep ik door de tuin: “Yes, Yes Geslaagd. Wat gooeooeooed, in één keer geslaagd.” Ook de andere buurvrouw ziet op haar telefoon een bericht. “Hier ook,” roept ze verheugd. We feliciteren elkaar. De andere buurvrouw is heel meelevend en vindt dat we maar gauw richting de geslaagden moeten vertrekken.
Weer geen spontane reactie
Nou, nee dus. En dit is nu al voor de zoveelste keer dat ze niet spontaan kunnen reageren. Die vervelende corona heeft bij hen weer toegeslagen. De moeder van de geslaagde zit in isolatie en de rest van het gezin in quarantaine. Net toen iedereen weer naar school mocht werd zij besmet en positief getest. Pas na het weekend zal er weer wat vrijheid komen. Eerst moet het hele gezin nog getest worden.
Dus niks even met z’n vieren langsgaan om uitbundig een feestje te bouwen. Inmiddels hebben ze als familie al zoveel feesten niet kunnen vieren dat inhalen bijna geen optie meer is. En dat doet ze toch wel wat. Het doet veel meer met je dan je denkt. Die hele corona beperkingen hebben huisgehouden in het sociale leven van heel veel gezinnen. Je kunt wel zeggen dat het alle spontane reacties en emotionele gevoelens op hun kop heeft gezet. Je krijgt een boos en teleurgesteld kind aan de telefoon, omdat het zijn of haar verjaardag of ander heugelijk feit niet mag vieren. Wat denk je van het grote schoolfeest voor geslaagden straks? De keurig in het pak geklede jongens en de prachtige feestjurken en opgemaakte meisjes. Alles in beperkte mate. Wat een teleurstelling na de vreugde van het slagen. Dat doet je wat, meer dan je misschien nu denkt. Hoe vaak hoor je niet dat huwelijken uitgesteld worden en een jubileum met een bloemetje wordt afgedaan? Ook hoor je dat heel veel familieleden uit angst elkaar nu al bijna twee jaar niet ontmoet hebben. En dat doet je toch wel wat. Veel meer dan je misschien denkt.
Het einde is nog niet in zicht
Ondanks dat er nu eindelijk vele vaccins gezet zijn, is het einde nog niet in het zicht. Ook al denken sommigen van wel. Zij permitteren zich steeds meer vrijheden, soms met het gevolg van toch weer een besmetting. En dan kan het zomaar gebeuren dat er weer een hele groep in de gevarenzone komt. Ondanks dat zijzelf super voorzichtig zijn geweest.
Zoals ook haar schoondochter is overkomen. Zij is juf op een basisschool en mocht weer aan de slag. En nee, niemand wil een besmetting doorgeven, maar dan gebeurt het toch. Want weer slaan de angst en teleurstelling toe. En weer moet iedereen ermee dealen. Weer moeten we er positief mee omgaan. We moeten weer het gevoel van ‘waarom nou?’ verwerken. Totdat het niet meer lukt en de neerslachtige, depressieve schaduw blijft hangen met alle gevolgen van dien.
Hoe voelt het?
Gelukkig heeft ze milde klachten en zakt na een paar dagen de hoge koorts. Maar toch, zo jammer. Ook de hele klas zit thuis. “Toch vraag ik me dan af,” zegt de buurvrouw, “hoe voelt die andere zich als ze weet dat het mogelijk is dat zij de besmetting doorgegeven heeft? Zeker als ze weet dat zij onvoorzichtig is geweest. Wat natuurlijk helemaal niet zo hoeft te zijn. Ook zij kan onbedoeld besmet zijn.” En ja, je weet het niet. Maar dat we voorzichtig moeten blijven is wel duidelijk. Gelukkig staat de zomer voor de deur. We gaan ervoor! Ja Toch?
Met vriendelijke groet,
Juffrouw Raadgever.
- LEES OOK: Slecht nieuws, het binnenbad in Stellendam is binnenkort een paar weken dicht
- Wil je niets missen? Meld je dan aan voor onze nieuwsbrief en/of volg ons op Facebook!
