Roderick Pijls (27) kennen we inmiddels allemaal van zijn ‘roekeloze avontuur’ in Tanzania waar hij ging kitesurfen op een giftig zuurmeer. Dat roekeloze viel allemaal wel mee, gelukkig. Maar wie is die Roderick nu eigenlijk?
Door Sam Fish
Geboren in Heerlen, opgegroeid in Sommelsdijk en tegenwoordig woont hij in Noordwijk. “Ik begon op het Helinium in Hellevoetsluis, maar ben overgestapt naar het Thorbecke Lyceum in Rotterdam, omdat ik daar meer met sport kon doen,” vertelt Roderick. “Ik was helemaal gek van hockey en mijn droom was altijd om te spelen voor Jong Oranje. Ik ben daar best ver meegekomen. Ik zat in de selectie van Jong Oranje, maar doordat ik een jaar was gaan reizen kwam ik net te laat terug om me echt te kunnen aansluiten bij het team. Ik wilde niet nog een jaar wachten. Tijdens het reizen had ik wat geproefd van het kitesurfen en het leek me wel leuk om daarmee verder te gaan. Ik had niet gedacht dit ooit op professioneel vlak te doen.”
Inmiddels is Roderick een stuk verder met kiten en behoort hij tot de top 15 van de wereld. “Dat wordt berekend met een gemiddelde van meerdere wedstrijden per jaar,” legt hij uit. “Topsport heeft me altijd wel gedreven en ik heb altijd naar doelen toegeleefd. Ik wilde het VWO halen en bij Jong Oranje spelen. Kitesurfen was nooit echt een doel, totdat ik mijn eerste sponsor kreeg. Toen ben ik binnen het kiten wel doelen gaan stellen. Mijn volgende doel is om vijfde van de wereld te worden. Dat is zeker haalbaar.”
Toekomst
“Kitesurfen bestaat uit meerdere facetten. Het kiten zelf kun je doen tot in de 30, ongeveer. Ligt eraan hoe goed je lichaam het kan hebben, want het is best een aanslag op je lijf,” vertelt Roderick. “Maar als ik klaar ben met professioneel kiten, wedstrijden en zo, dan blijf ik sowieso voor mezelf doorgaan, met avonturen zoals die in Tanzania en ik wil andere surfers helpen met het behalen van hun doelen en uitdagingen.”
Niet alleen fysiek is het kitesurfen zwaar, ook mentaal kan het best moeilijk zijn. “Ik ben negen maanden per jaar weg, dus ook op dat gebied moet ik kijken hoe lang ik dit nog volhoud. Je mist je familie en je vrienden, maar op een gegeven moment wil je natuurlijk ook gaan settelen,” zegt hij eerlijk. “Gelukkig is mijn vriendin ook professioneel kitesurfer, dus we zijn ook nog wel eens samen op pad en we kennen allebei het wereldje goed. We weten wat er van de ander gevraagd wordt en dat is fijn.”
LEES OOK: Michael en zijn plusklas zijn er voor de slimste kinderen
Roekeloos
Roderick werd ineens bekend toen de landelijke media zijn plannen voor Tanzania aan de grote klok gingen hangen. Hij werd bestempeld als roekeloos en iedereen vroeg hoe zijn moeder dacht over het besluit. “Ja, dat was raar. Het was zeker geen roekeloze actie. Wel gevaarlijk, dat zal ik niet ontkennen. We hebben ruim een jaar nagedacht, gepland en voorbereid, dus roekeloos was het zeker niet,” laat hij weten. “Mijn moeder was wel even bang, maar ze heeft me elk denkbaar doemscenario laten opschrijven en ik heb voor al die risico’s minstens twee oplossingen bedacht. Dat was om haar gerust te stellen, maar ook mezelf. Ik ga graag een uitdaging aan, maar ik bereid me op alles heel goed voor. Ik neem geen enkel risico zonder eerst meerdere oplossingen te bedenken.”
Met zoveel brainstormen en onderzoeken had zijn moeder er toch wel vrede mee. “Uiteindelijk wel, ja. Ze heeft me maanden lang gebogen over mijn laptop zien zitten om alles tot in de puntjes uit te zoeken en te regelen, dus dan heeft zij er ook vertrouwen in dat het goed moet komen. Mijn ouders weten ook wel dat ik niet roekeloos ben,” vertelt Roderick.
Tekst gaat verder onder de video
Avonturen
“Mijn ouders vinden het allebei heel tof dat ik van die gave dingen mag doen. Fotoshoots op de mooiste plekken, wedstrijden over de hele wereld, dat is toch ook wel heel gaaf om mee te maken,” zegt hij. “Maar Tanzania was toch wel een hoogtepunt tot nu toe.”
Het idee was om samen met professioneel fotograaf Rein Rijke een fotoreeks te maken op Lake Natron in Tanzania. De foto zou alleen gepubliceerd worden door Redbull Illume. “Onze actie werd opgepikt door het AD met een artikel over ons avontuur en toen ging het als een lopend vuurtje. We hebben bij Dit is M gezeten, bij Pauw, radiozenders wilden ons als eerste interviewen, het was echt bizar,” vertelt hij met grote ogen. “Ik kan het nog steeds bijna niet geloven, hoor, we hadden die reacties echt niet aan zien komen. Gelukkig krijgen we ook veel lieve berichten, heel supportive en mensen die vragen hoe het is gegaan. Daar ben ik wel blij om.”
Het is ook zeker niet de laatste keer dat de kitesurfer op avontuur gaat. “We zijn de volgende uitdaging al aan het plannen,” fluistert hij stiekem. “Meer mag en kan ik nog niet zeggen, maar het wordt echt heel tof.”
Tanzania
Als je dan toch in gesprek bent met de niet zo roekeloze kiter, dan kun je natuurlijk niet het Tanzania verhaal overslaan. “Het was tof. De reis naar het meer alleen al was het helemaal waard,” vertelt hij enthousiast. “De wilde dieren die je tegenkomt. De eerste nacht heb ik ook echt niet geslapen. We lagen in tentjes en dan hoor je natuurlijk alles. Ik hoorde op een gegeven moment een leeuw brullen en ik dacht dat hij echt maar een paar meter verderop stond. Onze gids vertelde dat hij zeker twee kilometer bij ons vandaan was. En ik wist ook niet dat hyena’s zo groot waren!”
Eenmaal bij het meer aangekomen hadden Roderick en Rein wel een tegenslag. “Ja, het meer was niet rood. Dat viel zó tegen! De foto’s zijn echt heel mooi geworden, maar we gingen voor het rode meer. Dus we gaan zeker nog een keer terug om het gewoon opnieuw te proberen. Ik heb de spullen om mezelf te beschermen tegen het meer, dus dat moet goed komen,” vertelt hij. “Aan het pak en het surfboard kun je trouwens wel echt goed zien dat het geen normaal meer was,” hij laat foto’s zien op zijn telefoon. “Die witte vlekken op mijn masker is geen gedroogd water, dat is gewoon aanslag. Het water heeft dus echt mijn pak, board en masker beschadigd.”
Tekst gaat verder onder de foto
Geweldig leven
Het leven van een kitesurfer is niet heel alledaags, helemaal niet als je net zoals Roderick tot de top van de wereld behoort. “Ik vind het bizar dat ik met het uitoefenen van mijn passie en sport mensen kan enthousiasmeren. Het voelt voor mij ook zeker niet als werk. Ik heb gewoon heel veel geluk gehad dat ik toen die sponsor ben tegen gekomen,” zegt Roderick. “Ik heb trouwens nog steeds contact met hem. Hij is brandweerman van beroep en hij heeft mij geholpen met het pak dat ik voor Tanzania heb laten maken.”
Zo’n goed leven komt natuurlijk niet even aanwaaien. “Ik heb er echt heel hard voor gewerkt om te komen waar ik nu ben. Het uitoefenen van een topsport vraagt om heel veel discipline,” vertelt hij. “Ik ben heel dankbaar voor het leven dat ik leid en voor de steun van mijn ouders. Mijn broertjes vinden het trouwens ook top wat ik doe, zij sporen me alleen maar aan om nog meer gave dingen te gaan doen. Mijn ouders hebben mij altijd geleerd om zelfstandig te zijn en om hard te werken als je iets wil bereiken.”
