“Precies vandaag is het vier jaar geleden dat we midden in de verhuizing zaten,” valt ze met de deur in huis.
Door Juffrouw Raadgever
Stampend op de droogloopmat probeert ze de sneeuw van haar schoenen te krijgen. Haar gezicht ziet rood van de kou. Ze schudt haar lichaam om ook de vlokken van haar lange jas te krijgen. Om de wervelwind, die met haar, ineens binnenkomt te stoppen zeg ik dat het zo echt wel genoeg is. De rest smelt vanzelf wel weg.
Nou, dit weer had ze niet verwacht. Ondanks dat Piet het al verspeld had en hij heeft gelijk gekregen. Hij krijgt het zelf helaas niet meer mee. Het idee dat hij er niet meer is, is nog steeds wennen. Die Paulusma heeft een flinke afdruk van zichzelf op deze wereld achtergelaten. Het was een markante Fries. Door velen gewaardeerd om zijn uitspraken. We zullen zijn dagelijks weerbericht missen. Daar zijn we het beide wel over eens. En toch vier jaar terug was het zelfs nóg kouder. Er stond toen best wel veel wind.
De verhuizing
Ze weet het nog goed. Ze zaten midden in de verhuizing. Hoe vaak ze wel niet geroepen had dat dit toch echt de laatste keer was dat ze ging verhuizen. Ik kijk haar lachend aan. “Ja, echt. Nooit weer,” reageert ze. En weer krijg ik het hele verhaal. Maanden had ze in de dozen gezeten. Van een best wel groot huis moesten ze minimaliseren naar een driekamerappartement. Wat een crime. Ze waren begonnen met het leegruimen van de zolder. Of ik wel wist hoeveel een mens in de loop van de jaren bewaart?!
Omdat ze ineens zo ontzettend veel moesten regelen hadden ze besloten om een stappenplan op te zetten. Eén lijst hoe de aanpak in huis moest en één hoe en wanneer en wat er allemaal geregeld moest worden om uiteindelijk op het andere adres te komen. En dan het liefst zonder overdadige huisraad. Maar het is hen gelukt, ondanks dat het afscheid nemen van heel veel dierbare spullen best heftig was. Het had geholpen om twijfelgevallen even te parkeren in een speciale daarvoor neergezette kist. Negen van de tien kwamen uiteindelijk toch bij de spullen voor de doos voor hergebruik terecht. En eerlijk, ze heeft tot nu toe nog maar een paar dingen gemist.
Het bakblik
Je gelooft het niet maar ze had misgegrepen toen ze na een hele tijd weer eens iets wilde bakken. Dat ene bakblik met die voorgevormde koekjes. Nergens te vinden. Uiteindelijk bleek dat ze met gulle hand de bakblikken uitgedeeld had. O, ja ze mocht hem wel even van de ex-buurvrouw lenen. Maar zij gebruikte hem regelmatig en vroeg of ze het wel weer terug kon krijgen. Weet je, vertrouwt ze me toe, ik heb een nieuwe gekocht. Zo’n slap ding, met als voordeel geen gedoe meer met het losmaken van de koekjes. Je duwt ze er nu zomaar uit.
De kindertoeslag
Dan valt ze stil. Tijd voor een nieuwe bak koffie. Als ik weer tegenover haar zit is ze diep in gedachte. Ik kan het niet laten en bied haar er een kwartje voor. “Ach,” zegt ze, “het houdt me steeds bezig.” Ik denk dat ze het over de oorlog in de Oekraïne heeft. Maar dan vergis ik me. Ze heeft het over de kinderen die uit huis geplaatst zijn toen gezinnen in de problemen kwamen met het moeten terugbetalen van de bijdrage voor de kinderopvang. Het zat haar echt dwars, ze begreep het niet hoe kon dit zo gebeuren.
Zomaar weggehaald uit die gezinnen die bij de belastingdienst frauduleus te boekstonden en als criminelen behandeld zijn. Ze maakt zich zorgen: wáár zijn die kinderen? Wie zorgt er voor hen? Haar grootste vraag is; hoe heeft de regelgeving zo vreselijk kunnen falen? Waarom hebben ouders en instanties dit allemaal gepikt? Hoe dan? Het meest erge is nog dat de schade niet terug te draaien is. Kinderen zijn hun ouders ontwend en dat gum je niet weg. Hoe is het mogelijk dat niemand regels en de realiteit tegen elkaar afgewogen heeft? Hoe kun je als organisatie je hoofd wegdraaien van emoties en domweg regels uitvoeren? Je zou toch verwachten dat iemand óp zou staan. In wat voor land leven we? Een maatschappij van één brok wantrouwen en de hulpinstanties doen niets anders dan het dichttimmeren van hun verantwoordelijkheden.
Ze verzucht. “Allemaal losse regels met een verschrikkelijk resultaat. Dat is niét hélpen. Dat is bestraffen. Ik schaam me voor de regering en kom er steeds meer achter dat er totaal niet naar elkaar geluisterd wordt. Ik zal maar niet hardop zeggen wat ik nu denk over de ‘heren en dames in Den Haag.” Weer een stilte. Ze heeft gelijk, het moét anders.
Met vriendelijke groet,
Juffrouw Raadgever
- LEES OOK: Je hoeft straks niet meer naar de GGD na een positieve zelftest
- Wil je niets missen? Meld je dan aan voor onze nieuwsbrief en/of volg ons op Facebook!
- Wil je adverteren op deze website? Bekijk dan hier de mogelijkheden.
