Het weer laat zich nog steeds van de natte kant zien. Brr, er komt maar geen einde aan die bewolking. Ze hangt als een dikke deken boven onze hoofden. Geen stukje blauwe lucht te bekennen. De hele dag is het nodig om een lamp te laten branden. En dat eind mei.
Door Juffrouw Raadgever
Om ons heen merk je dat het humeur van de mensen er ook niet vrolijker op wordt. Zo gek is dat nu ook weer niet. Als je even mee wilt tellen;
- De pandemie die Covid-19 heet waart nog rond. De maatregelen tegen besmetting drukken inmiddels als een last op iedereen.
- Het weer!! Zullen we er maar even niets over zeggen?
- Het enthousiast plannen van een vakantie: vergeet het maar.
- Examen stress voor een hele grote groep jongeren. Wat zijn we toe aan een flinke dosis zon en bloeiende bloemen zodat de wereld er weer vrolijk uitziet! Iedereen blijkt er last van te hebben.
Examenweek
Het is rond een uur of vier als bij ons de bel gaat. Diep in haar jas weggedoken en bibberend van de kou staat ze daar. “Ik ben toe aan een flinke duw naar de positieve kant van het leven en dacht; ik kan het altijd bij jullie proberen. Of zit bij jullie de mineur er ook in?” De manier waarop ze het zegt geeft mij alweer een glimlach op mijn gezicht. Ik kan haar geruststellen. “Ons humeur is niet kapot te krijgen,” zo verzeker ik haar. Maar goed wij zitten ook niet met een paar stressende kinderen.
Zij heeft er twee die dit jaar of eindexamen doen of vet in de proefwerken zitten. Twee van die grote jongens met dik de baard in de keel. Volgens haar zou ze hen het liefst buiten onder een parasol zetten. Ze vertelt dat het afgelopen weekend helemaal ‘feest’ was. De komende week de laatste lootjes dus. Net als ze bedacht had met een boek in een hoekje te kruipen, denderde er weer een paar van die grote voeten de trap af; “Mam heb je even? Zou je even dit gedeelte nog een keer willen overhoren?” En daar ligt het dan weer boven op haar leesboek, een opengeslagen leerboek. En elke keer de verzekering dat het niet zo veel is. Toch minimaal een halfuur zal ze dan weer onder de pannen zijn, weet ze nu inmiddels. En zeg dan maar eens, nee. Je gelooft het niet maar inmiddels heeft ze zelf alweer heel wat bijgeleerd. Dat is dan weer mooi meegenomen. Haar voor dom uitmaken kunnen ze niet meer.
Even ontspannen
Inmiddels heeft ze haar kletsnatte jas uitgetrokken en zit tegenover me aan de keukentafel. Voor haar een flinke glas wijn en wat zoutjes. Per slot is dit het einde van een werkdag en zo te zien heeft ze het nodig. Vergenoegd nipt ze voorzichtig aan haar glas. Het straalt er vanaf, even een moment voor haarzelf. En ik, ik zeg niets. Laat haar maar even stoom afblazen dan kan ze er straks weer volop tegen aan. Ik zie haar ontspannen.
Een raar jaar
Dan gaat ze verder en ik luister. Voor haar gevoel moest er nog heel wat ingehaald worden en dus is ze al lang blij dat die knullen het in ieder geval nu serieus nemen. Zo jammer dat, volgens haar, het kwartje pas zo laat viel. Het hele afgelopen schooljaar hebben ze veel zitten gamen en tv kijken. Als of er geen schoolwerk bestond. Voor haar gevoel deden ze dus echt niks. Dat er geen school was deed er, volgens haar, ook geen goed aan. De examen stress treft zoals te verwachten was de afgelopen twee jaar het hele gezin. Gelukkig was dat de afgelopen tijd wat anders en moesten ze zo nu en dan wel komen opdraven.
Die leraren hebben er een hele klus aan gehad alle neuzen weer de goede kant op te krijgen. De motivatie moest, volgens haar, flink opgekrikt worden. En dan blijkt dat haar jongens toch wel wat gedaan hebben. Buiten haar zicht. Zo stom dat ze hen niet vertrouwd had. Nu er weer wat volk over de vloer komt merkt ze uit de gesprekken dat de jongelui elkaar geholpen hebben met de verschillende vakken. Er blijkt heel wat mail verkeer over en weer geweest te zijn. Ook het face-timen bleek een uitkomst te zijn. Ze konden elkaar zien en dat gaf al de stok achter de deur om in ieder geval iets aan te trekken, de haren te kammen en voor de meisjes wat make-up op te doen. Dat wordt haar duidelijk als ze de lacherige verhalen beluistert over als er hier en daar iemand ‘te laat’ was en dus ongewassen op beeld verscheen. Grote hilariteit.
Vrijheid is nabij
Heel voorzichtig voelt ze nu voor iedereen wat vrijheid naderen. Volgens haar wordt het ook tijd. Het is zo bikkelen. En straks zijn ze klaar en wat dan? Sommige hebben een vakantiebaantje. Helaas zijn de kampeerplekken op de meeste campings al volgeboekt door mensen die het al zien gebeuren niet naar het buitenland te kunnen vertrekken. Zelf met een groep vertrekken naar een warm strand en heel veel plezier, zien ze ook niet gebeuren. “Ze moeten hun spanningen kwijt zien te raken dichtbij huis. Bij mij in de achtertuin dus.”
En dan breekt er eindelijk een lach door op haar gezicht. Ik weet dat ze in gedachten de groep opgeschoten jongens en meisjes al door haar grote tuin ziet lopen. Misschien zet ze er wel een tent neer zodat ze toch het idee van kamperen hebben. Het haalt het natuurlijk niet bij het vrijheidsgevoel op een echte camping uit het zicht van thuis, maar toch. Dan kijk ze me aan.
Luisteren doet wonderen
“Bedankt voor het luisteren. Ik heb mezelf alweer de positieve kant op geduwd. De plannen voor een tuinfeest borrelen al.” Ruim een uur later laat ik een heel ander persoon uit dan die er eerst in kwam. En ik hoefde alleen maar te luisteren. En jongelui jullie boffen maar met ouders die weten dat ze bij elkaar even kunnen afblazen voordat de stress te veel wordt. Let een beetje op elkaar. We zitten met zijn allen nog steeds in die vervelende maatregelen. Maar samen kunnen we het aan. Toch!
Met vriendelijke groet,
Juffrouw Raadgever
- LEES OOK: Het einde van de lockdown is in zicht!
- Wil je niets missen? Meld je dan aan voor onze nieuwsbrief en/of volg ons op Facebook!
