Daar zitten ze dan met z’n tweetjes, broer en zus. Een paar maanden geleden begon het. Steeds maar weer waren ze, zo het leek, grieperig. Ze waren rondweg hangerig. Wat inhield dat ze voor niets te porren waren zodra ze uit school kwamen.
Door Juffrouw Raadgever
Net vier jaar was ze, haar broertje vier jaar ouder. Ze hingen moe op de bank, geen zin om te spelen. Nee!, was het antwoord en daar bleef het bij. Ook waren ze regelmatig koortsig.
Ten einde raad was ze met haar kinderen naar de huisarts gegaan. Nadat ze verteld had wat er aan de hand was had de arts hen om de beurt gecontroleerd. Gewillig hadden beiden op verzoek de mond wijd open gedaan om de arts in hun mond te laten kijken. Voor het kijken in de oren moest hij voor de kleine meid een hele trukendoos opentrekken. Spelend met het lampje, eerst op haar handje wat niets uithaalde, beloofde hij dat zij bij haar broertje met het lampje in de oren mocht kijken. Dan moest ze wel even mee werken.
Eindelijk liet ze toe dat ook haar oren gecontroleerd werden. Het bleek dat bij beide kinderen de amandelen ontstoken waren. Van de kleine meid waren zowel de neus- als de keelamandelen behoorlijk dik. Geen wonder dat ze over keelpijn klaagden en dat het slikken soms moeilijk was.
Er volgt een bezoek aan de Keel-, Neus- en Oorarts in het ziekenhuis. Deze heeft besloten dat het beter is de amandelen te verwijderen. Langer wachten zou alleen maar meer ongemak geven.
Lopendebandwerk
Vanmorgen was het dan zover. Het was een hele optocht, vader was ook mee. Toen ze in het ziekenhuis zich meldden op de afdeling bleek dat ze niet de enigen waren. In de zaal stonden wel twaalf bedden klaar om een kind op te vangen.
Met de opdracht de kinderen uit te kleden en rustig te houden liet de verpleegster hen achter om vervolgens terug te komen met nog een paar patiëntjes. Iemand merkte schamper op; “het lijkt hier wel lopendebandwerk”. Als hij verwacht had dat erom zou worden gelachen dan had hij het mis. Dit was een serieus moment.
Om de beurt worden de kinderen gehaald. Tot aan de deuren van de operatiekamer mag de ouder mee. Kusje tot straks. Nog gauw de belofte van een waterijsje en dan gaan de deuren dicht.
Het duurt even en dan is het kind terug. Hier en daar hoor je een kind huilen maar zodra er wat beweging in het bed komt verschijnt er een verpleegster. Mét het beloofde felgekleurd waterijsje. Ze doet een laatste controle en zegt; ”Direct bellen als er zich iets voordoet wat je niet vertrouwt. Op het kaartje staat wanneer jullie voor controle terug worden verwacht. Sterkte.” En dan mogen ze gaan.
Stil protest
Daar zitten ze dan, samen op de bank. Elk met een nieuw stuk speelgoed. En ze lijken er helemáál niet blij mee. Verwijtend kijken ze hun moeder aan. De lippen stijf op elkaar, alsof ze het hebben afgesproken. We praten niet! Hun stille protest. Hoe kon moeder hen dit aandoen.
Drie dagen, vele waterijsjes, bakjes zachte lauwwarme pap en hapjes appelmoes verder, praten ze weer. Zichtbaar zijn ze opgeknapt. De lieve kleine deugnieten. Nu zijn ze groot en hebben zelf kinderen. Het weghalen van de amandelen hangt nu van meer onderzoek af. Nu mag de ouder bij het kind blijven tot het slaapt. Zullen zij ook een ‘stil protest’ krijgen? De eigen herinnering is er in ieder geval wel. Ben benieuwd.
Met vriendelijke groet,
Juffrouw Raadgever
