Diamanten huwelijk voor Piet en Jannie Troost
Een bijzondere dag voor Piet (81) en Jannie (79) Troost uit Sommelsdijk. Het stelt vierde op maandag 27 mei namelijk alweer hun zestigste huwelijksdag!
Door Sam Fish
“Ik weet nog goed hoe wij elkaar ontmoetten,” vertelt Jannie, waar haar man verbaasd op reageert. “Het was oudjaarsavond 1957. Mijn vader ging naar het café voor een biertje en kwam daar drie soldaten tegen. Eén van hen was Pieter.” Haar vader bracht de drie mannen mee naar huis omdat hij daar twee dochters had zitten die nog single waren. “Aan het einde van de avond was Piet de enige die bleef hangen.”
Dat gebeurde in een café in Rotterdam. Twee jaar later stapte het stel in het huwelijksbootje en brachten ze samen vier kinderen ter wereld. “Inmiddels hebben we ook al vijf kleinkinderen,” vertelt Jannie. “We hebben het afgelopen zondag met de hele familie in de achtertuin gevierd. Het was er perfect weer voor.”
Verhuizen
Die ontmoeting gebeurde in Rotterdam, net als de geboorte van hun vier kinderen. “Pas toen de jongste twaalf was zijn we naar Goeree-Overflakkee gekomen,” vertelt Piet. “Dat vond Jannie helemaal niet erg. Ze wilde maar wat graag weg uit de stad. Sinds dien wonen we in Sommelsdijk en we zouden hier nooit weg willen.”
Bezig
Stil zitten hebben de twee nooit gedaan. “Voor het huwelijk werkte ik als schoonmaakster op kantoren en toen de kinderen er eenmaal waren heb ik thuis het huishouden gedaan,” vertelt ze. “Ik ben altijd thuis geweest voor de kinderen. En eenmaal hier op Flakkee ben ik bollen gaan pellen en appels en peren plukken.” En ook tegenwoordig zit ze niet stil. “Ik ben niet meer heel mobiel, maar ik doe nog graag haken en breien. En ik doe nog kleine dingetjes in het huishouden, al hebben we sinds kort wel hulp in huis.”
En ook Piet heeft een aardig CV opgebouwd door de jaren heen. “Vanuit school ben ik de bouw ingegaan,” begint hij de waslijst aan baantjes die hij heeft gehad. “Toen ben ik gaan varen op de internationale sleepdienst. Ik heb 18 maanden in dienst gezeten en daarna ben ik bij de spoorwegen gaan werken. Uiteindelijk ben ik in de havens terecht gekomen waar ik kraanmachinist was. Maar ik werd afgekeurd door mijn hoogtevrees en toen ben ik de fazanterij ingegaan. Maar het leukste was toch wel het werken op de kraan, ondanks de hoogtevrees. Het was altijd leuk om te doen, elke dag was weer een nieuwe uitdaging.”
Gelukkig zit hij ook tegenwoordig niet stil. “Ik ga nog af en toe naar het hofje waar ik een tuintje onderhoud, maar ik kan niet meer op mijn knieën zitten, dus het gaat wat lastiger,” vertelt hij. “Daarnaast verzorg ik ook nog kippen op Knorrenburg. De eieren verkopen we hier in de buurt, daar komen de kinderen vaak om. Nu niet meer zoveel als vroeger, helaas, maar ze krijgen nog altijd iets lekker erbij voor de inzet.”
