Het was heel erg goed bedoeld, en toch...

De kloof tussen arm en rijk lijkt steeds groter te worden. Daar zijn verschillende oorzaken voor, dat weten we allemaal. Maar toch...

“Het lijkt me zo naar om te moeten accepteren wat er aangeboden wordt," zegt ze, "en nu een voedselbanksupermarkt waar je zelf je boodschappen mag kiezen. Hoe fijn is dat?!” En daarmee is de sfeer gezet. We laten het allemaal gebeuren. Soms weet je ook niet waar je moet beginnen. Het is erg duidelijk dat er hier of daar hulp geboden moet worden. Maar vaak is dat echt niet duidelijk waar. We zijn het erover eens dat niemand met zijn tekortkoming te koop loopt. We zitten met zijn vieren te praten, vooral over hóé je moet helpen. Wat dat betreft, zijn we het er wel over eens dat door omstandigheden een gezin of iemand zomaar in de problemen kan komen. Heel duidelijk is wel dat de energiekosten daar op dit moment heel erg debet aan is. Voor je het weet heb je een betaalachterstand van heb ik jou daar en uitzicht op een oplossing is er niet.

Een van de dames vertelt dat ze zich bont en blauw ergert aan de lachende gezichten van de onheil brengers. “Ja," zegt ze, "in één zin vertellen ze je met rappe woorden dat op korte termijn al je verwachtingen de grond in geboord gaan worden. Neem nu alleen al de prijzen in de supermarkt en ach eigenlijk overal. Ze rijzen de pan uit. Je wordt bedrogen waar je bij staat. Weet iemand van jullie of het echt wel nodig is dat bepaalde artikelen zo duur moeten zijn? Juist die waar je het meest van nodig hebt. Ik heb het gevoel dat ik in een dierenwereld leef. De gieren staan met de vleugels wijd te wachten tot er weer een kadaver valt. En dat kadaver zijn de gezinnen. Het is echt niet meer te doen. En overal hoor je wijze raad. Zoals; koop maar tweedehands. Weet je, mij bekruipt dan de gedachte: hoe komt al dat tweedehands spul in die winkels? Het zijn die spullen van die mensen die juist zeggen dat ik ze kopen moet. Geef het dan weg als je wil helpen. Zij denken er zelf niet aan om een tweedehandsje aan te trekken of in hun huis te zetten. Tenzij het een hebbedingetje is dat ze lekker goedkoop op de kop getikt hebben. ‘Zo blij mee.’ Vlak voor de neus van een ander weggepakt, die dus moet accepteren wat er aangeboden wordt. Niks je eigen smaak en/of keuze.”

Dan valt het even stil. De spreekster is echt op dreef. Een van de andere dames is wel heel stil. Ineens valt het op en dan horen we een zachte stem: “Sorry hoor, maar dit gaat over mij.”

Heel eerlijk, we wisten het wel, maar niemand heeft er ooit iets over gezegd. Zo stom. Hier kunnen we helpen. En laten we alsjeblieft niet de fout in gaan door uit te maken wat zíj nodig heeft. Laat haar zelf maar aangeven wat er nodig is. Zoals nu in de nieuwe supermarkt van de voedselbank in Rotterdam. Een idee met een gouden randje, want nooit vergeet ik het verhaal van de doos met kerstboodschappen. Iemand uit mijn naaste omgeving heeft het me een keer verteld. Ik schrok ervan.

Ze kregen de doos aangereikt omdat ze aangegeven hadden dat het op dat moment even helemaal niet goed ging. In de doos zaten verschillende soorten pasta’s, wat blikjes, een paar pakken koeken en wat lekkers. Van het gehele aanbod was helaas geen maaltijd te maken. Serieus, bij nader onderzoek bleek de datum van versheid al wel enige tijd verstreken te zijn. Ook was er non-food. Leuk, maar een mooi op elkaar afgestemd pakketje was het niet. Eerst waren ze er superblij mee geweest. Wat fijn dat er aan hen gedacht werd, maar toen de doos uitgepakt was voelde dat toch anders. Ze waren echt niet ondankbaar, echt niet. Maar dit was grof gezegd, en zo leek het, de overblijfselen uit verschillende keukenkastjes in een doos gepakt. Dat voelt zo niet goed, ondanks dat het goed bedoeld was. Nee zo moet het dus niet.

Weet je wat ze zei? “Ik had zo graag gehad dat ze me ruim voor de feestdagen zelf mijn boodschappen hadden laten doen. Ik kan met heel weinig veel maken. Maar dit ging niet lukken.” Gelukkig is het voor hen helemaal voorbij. Maar ik maak me zorgen om heel veel gezinnen. Ja, alles moet minder voor iedereen, maar de manier waarop is wel iets. Ook weet ik dat er veel geld nodig is en heel veel organisaties doen wat ze kunnen. Maar er is geen vertrouwen. Dat blijkt wel uit de mail die veel mensen ontvangen hebben. De onbeschaamdheid om de energietoelage te vragen als bijdrage.

Natuurlijk er zijn mensen die de toelage echt niet nodig hebben. Dat weten we allemaal. Maar vertrouw er nu eens op dat er mensen zijn die niet zichzelf zo willen verrijken. Vrijwillig doneren wat je gelukkig niet nodig hebt, bestaat ook nog. Iedereen kent toch zeker wel zijn eigen verantwoording. En buren, burgers en buitenlui, zeg alsjeblieft hardop wat eraan mankeert. Het is echt een valse schaamte, er zijn zoveel gezinnen op dit moment die het moeilijk hebben. Je wordt vast op maat geholpen.

Met vriendelijke groet,

Juffrouw Raadgever