Een jaar of drie waren ze, de tweeling meisjes, toen ze voor het eerst een verhuizing mee gingen maken. Heel veel kan ze zich er niet van herinneren.
Door Juffrouw Raadgever
Misschien zijn het de verhalen die zo beeldend verteld zijn dat het daardoor nog een herinnering geeft. Eerst had Pa de ‘grote’ kinderen naar school gebracht. Ma had die morgen een doos en een stapel oude kranten in de kamer gezet en gezegd dat daar al hun speelgoed in moest. Dat konden ze best zelf. De afgelopen dagen hadden ze gezien hoe zij de kopjes en borden ingepakt en in dozen had gedaan. Ze gingen verhuizen.
Vandaag had ma het druk. Heel druk want alles moest naar de ‘andere kant’, want vanavond gingen ze daar ook slapen. Er was hen verteld dat het andere huis veel groter was. En nu moesten ze lief zijn en mochten ze helpen. Heel serieus, zoals kleintjes dat kunnen, waren ze begonnen met hun spulletjes in te pakken. Even was er ruzie ontstaan, omdat ze het volgens elkaar niet goed genoeg deden. Regelmatig werd door de kleine kattenkoppen een keurig ingepakt speeltje weer uit de doos gehaald. De ander werd dan boos en moest moeder ingrijpen.
Met de bakfiets
De bakfiets van het meubelbedrijf van hun opa deed dienst als verhuiswagen. Zwaar beladen was het een hele trap om vooruit te komen. Vroeger was het een hondenkar geweest. Onder de bak werden dan twee grote honden vastgebonden en zij moesten de kar trekken. Hun opa liep dan achter de kar en duwde. Later hebben ze er een bakfiets van gemaakt. Hij was geel/wit en met zwarte letters stond de naam van het meubelbedrijf/stoffeerderij op de zijkanten geschilderd. Op de bak lag een groot rek. Tussen de latten werden de stoelpoten gezet zodat de boel niet ging schuiven als de weg iets scheef was. Ook konden de touwen die over de meubelstukken heen geslagen werden aan de latten vastgemaakt worden. Met dikke paardendekens werd de lak en de stof van de pas gemaakte of nieuw gestoffeerde meubels beschermd.
Ook hun bedjes, de doos met speelgoed en Ollie de olifant op wielen mochten mee op de bak. Warm aangekleed mochten zij ook meerijden op de bak. Ma had hun kinderpotjes tussen de latten op de dozen, die de bodem bedekten, gezet. Toen tilde pa hen één voor één op de potjes. Zo konden ze zittend toch over de rand kijken en zaten ze best wel veilig. De rit naar het nieuwe huis was een feest. Ma fietste naast hen mee. Met z’n allen zongen ze: ‘k Heb mijn wagen volgeladen vol met mooie meisjes.” Diep van binnen is het dus echt wel blijven hangen. De hele sfeer en van het ingrijpende verhuizen toen ze nog klein was.
Even iets anders
Verhuizen is voor sommige mensen een ware straf, voor anderen een welkom nieuw begin. Tegenwoordig gaat het wel wat anders. Morgen komt een grote verhuiswagen. Nu, voor het huis staat een grote container. Op de zijkant duidelijk vermeld dat het restafval betreft. Meer dan vijfendertig jaar hebben ze hier gewoond en nu is het tijd om te verkassen. De kinderen zijn de deur uit. De ruimte van het grote huis is niet meer nodig. De zolder en de schuur moesten eerst leeg. Onvoorstelbaar wat je dan allemaal tegenkomt. Wat heeft ze veel heen en weer geappt met de kinderen. En foto’s gestuurd. Waar zij dacht; dat vinden ze vast leuk om te bewaren. Kreeg ze vaak een reactie die verre van enthousiast was. “Maaahaam die oude meuk gaan we echt niet hier opslaan hoor.” Met pijn in het hart had ze spullen, bol staand van herinnering bij elkaar gelegd. Klaar om afgevoerd te worden naar één of ander goed doel of tweedehands winkel. Alleen de hele en nette dingen dan. De rest komt in de container.
Het werd een hele klus maar uiteindelijk zullen ze veel meer ruimte krijgen. Nu kwam weer in haar herinnering de verhuizing toen ze nog heel klein was. Vergist ze zich nu of hadden ze toen met een gezin van zeven veel minder spullen dan nu? Het zou maar zo kunnen. Ook toen ze later weer waren verhuisd hadden, de toen grote, jongens op een zaterdag, allebei met een blauwe kar achter de fiets, veel spullen naar het nieuwe huis gebracht. En waren in een kleine vrachtwagen van een vriend met een bedrijf de grote meubels overgebracht. Inmiddels is ze in haar leven al vaak verhuisd. En nu, vele ervaringen rijker wil ze nooit meer verkassen. Echt dit was de laatste keer. Maar zeker weten dat de eerste keer, de verhuizing op de bakfiets, de meest mooie herinnering blijft. Toen had ze geen weet van het vele werk.
Met vriendelijke groet,
Juffrouw Raadgever
- LEES OOK: Telemarketingbedrijven mogen je niet meer zomaar bellen
- Wil je niets missen? Meld je dan aan voor onze nieuwsbrief en/of volg ons op Facebook!
