Een tijdje geleden zag ik in een van de praatprogramma een jonge vrouw. Ze was van Turkse komaf en bleek problemen te hebben.
Door Juffrouw Raadgever
“Op sociale media werd ze beschimpt en bedreigd. Het ging zelfs zover dat ze de straat niet meer op durft. Mijn aandacht was gewekt. Wat had de vrouw nu weer verkeerd gedaan? Het bleek dat ze een boek geschreven had over haar jeugd en de cultuur waarin ze grootgebracht werd. Haar opa en oma waren naar Nederland geëmigreerd vooral voor werk en een beter leven. Zij is hier in Nederland geboren. In haar boek wil ze duidelijk maken wat er zoal binnen de muren van hun huizen gebeurt. De cultuur die er leeft en de wetten die de moslimgemeenschap naleven.”
“Maar het boek bleek behoorlijk in verkeerde aarde te zijn gevallen. Een stortvloed van protesten en boze woorden had ze dus over zich heen gekregen. Gelukkig waren er ook die haar steunden. Het moest maar eens hardop gezegd of duidelijk beschreven worden waarmee een derde generatie te maken kreeg. Daar hadden de meeste mensen geen weet van. Het zou meer begrip opleveren.” Niet begrijpend waar ze het over heeft kijk ik haar aan. “Meid waar gaat dit over? Vertel, leg uit. Het is heerlijk weer en ons terras is open, dus weet je welkom.”
De natuur gaat z’n gang
Even later zitten we samen te genieten van het zonnetje. We hebben het over ons mooie uitzicht. De groene weide waar de boer voor de derde keer het gemaaide gras keert zodat deze winter zijn koeien ook te eten hebben. Verderop tussen de bomen worden we de buizerd gewaar. Inmiddels zijn ze met zijn vieren. De kleintjes leren te zweven op de luchtdruk. Een prachtig gezicht. De spanwijdte van de vleugels is zeker wel meer dan een meter. Kun jij je voorstellen als je ze van dichtbij ziet? Zo hoog in de lucht lijken ze veel kleiner. Ook een moeder fazant struint door de rand van het weiland. Om haar heen fladderen en vijftal kleintjes. Dat is mooi want fazanten zie je op het moment niet zoveel.
Op een van de paaltjes is een valk neergestreken. Ze aast op een van de kleine kraaitjes die met hun moeder net de wei zijn overgestoken. Vader kraai is woedend en valt herhaaldelijk, in een duikvlucht, de valk aan. Maar ze is standvastig en blijft roerloos zitten. Tot nog meer woede van het kraaienpaar. Als ze samen de aanval inzetten geeft ze zich gewonnen en vliegt weg. Opgelucht kijken we elkaar aan. Mooi om te zien maar je kiest toch altijd partij voor die kleintjes, ondanks dat je weet dat ook een valk moet eten en haar kleintjes moet voeden.
Het boek
“Heerlijk om hier zo te zitten. Wat heb je toch een prachtig plekje,” hoor ik haar zeggen. Ik knik en denk: die heb ik vaker gehoord. “Maar nog even wat ik je aan het vertellen was. Ik was nieuwsgierig geworden en heb de volgende dag de boekhandel bij ons gebeld om het boek te bestellen. Nu dat was niet nodig, ‘Ik Ga Leven’ door Lale Güle hadden ze op voorraad. Dat was mooi. Mijn gewoonte is eerst uitlezen waar ik mee bezig ben. Dus, moest mijn nieuwsgierigheid het nog even uithouden. Gisteren kon ik eindelijk beginnen. Eerlijk, inmiddels ben ik zo’n vijftig bladzijden ver en nu snap ik al waarom de ophef zo groot was. En daar komt nog bij de vraag; Van wie heeft deze jonge vrouw haar Nederlands geleerd? Het is om je kapot te schamen welke uitdrukkingen en woorden zij gebruikt. Het kan nog beter worden, hoor. Ik ben nog maar aan het begin, maar mijn gevoel zegt me; deze “dame” is zo woedend, teleurgesteld en zo gefrustreerd dat ze het met grof geweld en zonder respect eruit knalt.”
“Ik had altijd het idee dat de cultuur en de religie van deze mensen hen voor elkaar veel respect en gehoorzaamheid gaven. Maar in dit geval is dat niet het geval. Volgens de schrijfster is de oudste generatie totaal niet ingeburgerd. Dat willen ze ook echt niet. De tweede generatie probeert koste wat het kost de tradities hoog te houden. Alleen de mannen, die zich een slag in de rondte werken soms, lijken ingeburgerd, wat de taal betreft dan. Alleen spreken zij heel anders Nederlands dan de Nederlander. Het is grof en er wordt veel gevloekt. Respect voor zeker de meisjes is er nagenoeg niet. Nu lijkt het of ik iedereen over een kam scheer, maar dat is niet de bedoeling. Het betreft hier het gezin, de familie waarover zij schrijft. Ik ben geschrokken, omdat ik, en ik denk heel veel mensen met mij, het niet in de gaten hebben gehad dat deze emigranten in hun eigen land een slechte reputatie hadden.”
Grote druk
“De schrijfster laat ons lezen hoe groot de druk van de cultuur en de religie op de nu bijna volwassen derde generatie drukt. Hoe groot de strijd voor hen is die zich willen inburgeren in ons land. Hoe met straffe hand en Koranstudie en de steeds meer te houden wetten, het bijna onmogelijk is om eigenlijk in twee werelden te moeten leven. De grofheid waarmee deze schrijfster zich afzet is schokkend. Het moet de frustratie van haar gevecht wel zijn. Maar je moet het boek zelf maar eens lezen,” besluit ze.
“Voor mij is het nu al een hele eye opener en ik heb het nog niet eens uit. Wat dat betreft heeft ze haar doel wel bereikt. Wij hebben geen idee wat er binnen die muren afspeelt en met wat voor een verdriet geprobeerd wordt een menswaardig leven op te bouwen. Worstelend tussen traditie en toekomst.” Dan wordt het stil. Ze heeft gelijk. We hebben geen idee. Misschien is het toch een goed voornemen om eens verder te kijken dan onze neus lang is en wat begrip te tonen. Hopelijk kunnen we zo nu en dan een helpende hand bieden door eens echt te luisteren.
Met vriendelijke groet,
Juffrouw Raadgever
- LEES OOK: Binnen één dag geopereerd en weer terug naar huis, het kan!
- Wil je niets missen? Meld je dan aan voor onze nieuwsbrief en/of volg ons op Facebook!
