Op maandag 20 januari vierden Dammis (85) en Lenie (81) Vroegindeweij samen hun diamanten huwelijk. Jawel, de twee zijn al zestig jaar getrouwd!
Door Sam Fish
Dat huwelijk was niet zo vanzelfsprekend. Lenie was pas 14 toen de twee elkaar tijdens een extra stapavondje leerden kennen. “Het was Eerste Kerstdag 1957”, vertelt Dammis. “Dat was op een woensdag, weet ik nog. En normaal gesproken was het stapavondje alleen op zaterdag. Ik had Lenie al vaker gezien in het dorp. Zij komt uit Sommelsdijk en ik uit Middelharnis. Dan kom je elkaar al snel tegen. Maar zij was eigenlijk altijd met vriendinnen en ik was te verlegen om haar aan te spreken. Die Eerste Kerstdag stond ze in haar eentje op D’n Diek en dat was mijn kans.” Hij sprak Lenie aan en zij was ook zeer gecharmeerd van hem. “We hebben zeven jaar verkering gehad voordat we konden trouwen.”
Dat komt doordat de ouders van Lenie er niet achter stonden. Daarbij ging Lenie op 18-jarige leeftijd naar Utrecht om voor een gezin te werken. “De moeder had tuberculose en kon niet voor haar zoon zorgen. Dus kwam ik in huis om te helpen”, vertelt ze. “En Dammis en ik zochten elkaar regelmatig op. Dat was nogal een wereldreis, naar het eiland en weer terug.”
Nadat ze in 1965 eindelijk in het huwelijksbootje stapten, trokken ze samen in een huisje aan het Oostvoorgors. De twee kregen samen drie kinderen. Die hebben op hun beurt gezorgd voor veertien kleinkinderen en het dertiende achterkleinkind is inmiddels ook onderweg.
In juni van datzelfde jaar begon Dammis voor zichzelf met zijn teken- en architectenbureau. Door de jaren heen kwamen er steeds meer werknemers bij die verspreid zaten over verschillende locaties. “Ik heb toen een pand ontworpen en laten bouwen aan de Oosthavendijk in Middelharnis. Dat is het buurpand van waar het Eilanden-Nieuws vandaag de dag zit.” Met 60 heeft Dammis zijn bedrijf verkocht en is hij met pensioen gegaan, maar hij kijkt nog graag terug op zijn werk. “We hebben de Olympiaflat ontworpen en het grootste project dat we hebben gedaan was een woningbouwproject in Lelystad. Maar waar ik nog het meest trots op ben is een project in Den Helder van 134 woningen voor de sociale huur. Ik ben er pas nog geweest en het ziet eruit alsof het gisteren is opgeleverd.”
Ook Lenie heeft hard gewerkt in haar leven. Dat begon bij dat gezin in Utrecht en na het huwelijk heeft ze de huishouding op zich genomen. Zowel haar eigen huishouding als bij anderen thuis én ze werkte op het kantoor van haar man. “Ik zorgde voor koffie en kopietjes en ik ontving de gasten die langskwamen.”
Tegenwoordig doen de twee het rustiger aan. Lenie woont sinds vijf maanden in Nieuw Rijsenburgh en Dammis komt zijn vrouw regelmatig opzoeken. “Ik heb vroeger veel handwerk gedaan, maar dat kan ik allemaal niet meer. Met de woongroep doen we gezellig samen koken en spelen we spelletjes. Ik heb het hier erg naar mijn zin en er word goed voor me gezorgd.”
Dammis doet niet veel meer, maar is toch verlijd door een groep uit Urk met wat gebouwtjes in Gambia. “Dus daar ben ik nog mee bezig en ik schrijf graag.”