Neeltje Breur vierde op dinsdag 23 mei haar honderdste verjaardag. En hoewel ze dus een eeuw oud is, voelt ze zich nog als 75 jaar. En zo gedraagt ze zich ook.
Door Sam Fish
Vroeger deed ze veel aan gymnastiek en korfbal. Dat is inmiddels al wel een tijdje geleden, maar de energie is er nog. Ze staat op vanaf de bank alsof ze een jong kuikentje is en ze wandelt regelmatig met de rollator een rondje om de flat. Onlangs ging ze zelfs wandelend naar de schoonheidsspecialiste aan de andere kant van het dorp. “Ik kon niemand vinden die me even met de auto kon brengen, dus toen ben ik gaan lopen,” vertelt ze. “Het was mooi weer en ben gewoon rustig gaan wandelen. Alleen zie ik niet zoveel meer, dus alle straten lijken op elkaar. Op een gegeven moment heb ik aan de postbode gevraagd of ik nog wel de goede kant op ging. Dat was gelukkig wel het geval.”
De postbode bood aan om mee te lopen naar haar eindbestemming. “Ik zei dat ik niet zo hard kan lopen, maar als ik op de rollator ga zitten, dan kan ze me wel duwen. Dat zou sneller gaan, ik wilde haar niet te lang van haar werk af houden.” Echter gebeurde er iets waardoor Neeltje van de rollator af viel. “Ik raakte met mijn hoofd de stoep, maar er was niets aan de hand. Ik ben na mijn afspraak thuisgebracht en ik wilde niemand vertellen over het voorval. Maar ja, toen kreeg ik heel lief een kaartje van de postbezorger met een excuus. Het had niet mogen gebeuren en ze hoopte dat alles goed ging. Ja, de kinderen vonden toen dat kaartje en toen moest ik het wel vertellen. Maar alles gaat goed hoor, er is niets aan de hand.”
Sterk
Een sterke vrouw dus met een prachtige familie. Samen met haar man kreeg Neeltje drie kinderen. Zij zorgden op hun beurt voor acht kleinkinderen en elf achterkleinkinderen. “Nummer 12 is onderweg, die staat gepland voor 31 juli,” vertelt ze trots.
Om haar honderdste verjaardag te vieren kwam de hele familie samen bij PUURRR aan het Grevelingenmeer. “We hebben lekker gegeten en ’s middags was er een receptie voor vrienden en kennissen. Het was echt heel gezellig. Ik was er niet eens moe van.” Ze heeft veel bloemen ontvangen en van de burgemeester kreeg ze haar geboorteakte cadeau. “Jammer dat ik die niet meer kan lezen, maar wel heel bijzonder om te hebben. Dankjewel!”
Verhalen
Het blijkt wel dat de jarige Jet vol met verhalen zit. Ze vertelt dan ook honderduit. Zo vertelt ze over de Watersnoodramp. Ze woonde toen met haar man op de Oostdijk in Sommelsdijk. “Wij hadden in eerste instantie nergens last van. We woonden op de dijk en hadden dus gewoon droge voeten. Maar toen iemand aanbelde werd duidelijk wat er aan de hand was. Aan de achterkant van ons huis was de haven van Sommelsdijk, maar die was niet meer te zien. En voor onze wc moesten we naar beneden en daar konden we niet meer komen door het hoge water. We zijn toen geëvacueerd naar Rotterdam, maar daar zijn we niet heel lang gebleven.”
Ook vertelt ze over de oorlog. “Ja, ik heb worstjes gestolen van de Duitsers,” vertelt ze stralend. “Ik werkte toen in de huishouding bij de familie Nelisse, die van de benzinepomp. Zij kregen toen verplicht vier Duitsers in huis, maar daar wilde ik niet bij slapen, dus ik sliep bij een ander gezin in het dorp. En in de keuken stond een eetkarretje met allemaal eten erop. Dus als ik dan vertrok, dan sloop ik eerst heel stilletjes door het huis en haalde ik wat worstjes van de kar af. Die gaf ik dan aan het gezin waar ik mocht slapen. Die waren daar natuurlijk hartstikke blij mee en die Duitsers merkten er niets van.”
Bezige bij
Ze vertelt ook over haar werk door de jaren heen. Ze begon dus als huishoudster bij de familie Nelisse in Nieuwe-Tonge. Later werkte ze op kantoor bij de veiling en heeft ze samengewerkt met een coupeuse. Met haar man had ze een kruidenierswinkeltje op de Oostdijk in Sommelsdijk. En na een paar jaar verhuisden ze naar de Westdijk in Middelharnis om daar een wasserij te openen. “Die zat naast de snackbar,” vertelt ze. Ook na haar werkleven was ze een bezige bij. “Ik deed graag breien. Ik heb truien gemaakt en heel veel sokken. Ik brei nog steeds heel graag, maar ik zie het allemaal niet meer. Ik zie nog wel kleuren, maar echte patronen kan ik niet meer maken. Ik trek meer uit dan ik brei, ik doe het vooral nog omdat ik het gewoon leuk vind.”
Inmiddels woont Neeltje al zeker 35 jaar in haar huidige woning in Middelharnis. Op de vraag of ze ooit terug zou willen naar haar geboortedorp Nieuwe-Tonge zegt ze stellig ‘nee’. “Dat is een klein dorp en iedereen weet altijd wat je aan het doen bent. Daar heb ik geen behoefte aan. Dat is ook precies de reden dat ik niet naar een rusthuis wil,” legt ze uit. “Ik zit hier heel goed. Als alles staat waar het hoort te staan kan ik het allemaal vinden. Ik heb gezellige mensen om me heen en ik vind dit een hele fijne buurt. Ik hoef hier niet zo nodig weg.”
- LEES OOK: De HCGO-dames weten nu al dat ze kampioen zijn!
- Wil je niets missen? Meld je dan aan voor onze nieuwsbrief en/of volg ons op Facebook!
- Wil je adverteren op deze website? Bekijk dan hier de mogelijkheden.
