Over de vluchtelingen wordt veel geschreven en gezegd, maar wat is nu eigenlijk de waarheid? Wij spraken twee vrijwilligers die hun verhaal wel wilden doen.
Een week lang was het Prieel in de Staver een noodopvang voor tachtig vluchtelingen. Onder hen waren tien baby’s. Tweehonderd mensen meldden zich aan als vrijwilliger. Twee mensen hebben hun verhaal verteld aan Nieuws.nl. Maar door alle haat die al is rond gegaan op Facebook heeft één van hen besloten om anoniem te blijven.
LEES OOK: Duurzaam Flakkee naar Parijs voor klimaattop
“Praten werd gedaan in het Engels en soms met Google Translate. Als het echt niet werkte was er een tolk om te helpen”, vertelt Arie-Jan Prins. Het eerste verhaal komt van hem. In een ander artikel zal de andere vrijwilliger haar verhaal vertellen.
Vrijwilliger
Eén van de vrijwilligers is de 28-jarige Arie-Jan Prins. “Wat wij deden was de mensen ondersteunen, met de kinderen spelen, er voor ze zijn als het nodig was. Drinken geven en een stukje veiligheid bieden. Met name het goede in de mens vertegenwoordigen voor mensen die het aller slechtste in de mens hebben gezien”, vertelt hij.
“Het was ook een stukje observatie richting de mensen. Zo was er een jonge man die al twee nachten niet sliep. Dit viel mij op door zijn bloeddoorlopen ogen, dus ik heb hem gevraagd wat er speelde. Hij gaf aan dat hij slecht sliep en na wat vragen bleek dat hij geen kussen had en hierdoor erge nekpijn had. Hij had van een trui een kussen gemaakt, maar dit werkte niet. Er is toen een kussen geregeld en de dag erna kwam hij mij bedanken”, zegt Arie-Jan.
“Een ander vertelde dat zijn huis en zijn school verwoest zijn en dat zijn vrienden niet meer leven door een ontploffing. Hij is nu de oudste van het gezin en hij is pas 14! Hij voel t de verantwoordelijkheid van het zorgen voor zijn broertje. Elk gezicht afzonderlijk heeft een verhaal, maar een foto in de krant vertelt dat niet. Wij hoorden dat daar wel allemaal en we zagen ook wat het met hen deed”, zegt hij.
LEES OOK: 1000 kerststerren voor Nieuw Rijsenburgh
Dubbel gevoel
“De mensen zijn zo dankbaar dat ze zien dat er mensen zijn die om hen geven en ze zijn zich bewust van de dubbele gevoelens van de mensen hier. Zo werd mij gevraagd hoe men hier op het eiland dacht over hen, vooral net na de aanslagen in Parijs. En ja, wat zeg je dan tegen een jongen van 24? Dat er mensen zijn die de gaskraan van de Staver open willen draaien? Dat er mensen zijn die willen dat je met een vliegtuig vol TNT teruggestuurd wordt? Dat doe je niet. Ik heb hem gezegd dat de mensen die echt op het probleem zullen inzoomen zullen zien dat er binnen elke groep mensen of geloofsovertuiging extremisten zullen zijn. Dit stelde hem wat gerust. In mijn ogen zijn extremisten hier de haters zonder onderbouwde mening”, aldus Prins. “De mensen die echt zullen onderzoeken, dat zijn uiteindelijk de mensen die er voor mij toe doen. Dan zal je ook zien dat het probleem gecompliceerder is dan wij denken en dat een discussie gevoerd moet worden op inhoud en niet vanuit een onderbuikgevoel”.
“Ik wil verder niet echt ingaan op verdere gesprekken. Het is aan de mensen om het verhaal te vertellen. Door het vrijwilligerswerk in de Staver realiseer ik mij te meer hoe vrij ik leef, maar ook hoe erg wij een ander die vrijheid kunnen misgunnen door angst die, als wij niet uitkijken, om kan slaan in haat richting de verkeerde mensen. De foto’s in de krant en beelden in het nieuws kregen voor mij een geur, werden tastbaar en het heeft door deze ervaring mijn geloof in de mensheid weer hoop gegeven omdat wat wij als mensen hier hebben laten zien bij de vluchtelingen in het geheugen zal staan als zijnde de goedheid in de mens. Dat is iets wat ze lang niet hebben gezien. En als wij het niet doen, doet niemand het”.
LEES OOK: Begroting gemeente Goeree-Overflakkee 2016
Afstand
“Wat ik nog wel gezegd wil hebben is dat ik veelal emotioneel op afstand ben gebleven, omdat de mensen behoefte hebben aan hulp en praktische oplossingen of een luisterend. Door emotioneel niet te betrokken te worden kun je veel beter je werk blijven doen en iedereen gelijkwaardig behandelen”, zegt Arie-Jan. “Als je eenmaal een band met iemand hebt, neig je toch vaak naar dezelfde mensen. Dit vind ik nog wel een puntje dat ik wil benoemen, ook als advies voor mensen die dit eventueel in de toekomst willen gaan doen”.
