Het komt nooit meer goed

Foto: Ede Nieuws

We hebben afgesproken bij het leuke eetcafétje in het dorp verderop. Zoals altijd ben ik te vroeg. De oorzaak? Mijn staande klok heb ik op tien minuten eerder gesteld.

Door Juffrouw Raadgever

Dat ding begint altijd loeihart te luiden als het nieuws begint en dan verstaan we er niets meer van. Er zit alleen een aan- en uitschuifje op de wijzerplaat, dus zachter stellen is er niet bij. Dus, mijn afspraken hebben altijd tienminuten marge. Net doen of je gek bent en gaan met die banaan. Na zo’n kwartier komt ze met een rood hoofd aanlopen. “Jij bent ook altijd de eerste,” zegt ze nog net niet verwijtend. Als ik haar vertel over de klok vindt ze het nog niet eens zo’n gek idee om zelf ook zo’n voorzorgsmaatregel te nemen. Het zal me niet verbazen als ze het ook echt doet. We zoeken in de schaduw een tafeltje. De serveerster staat al klaar om de bestelling op te nemen.

“Gek,” zegt ze, “ik moet altijd even aan de omgeving wennen.” Dan is ze niet de enige. Dat duurt gelukkig nooit lang of we kunnen ons concentreren op ons eigen gesprek. Als de muntthee met wat lekkers gearriveerd is kijk ik haar verwachtingsvol aan. Wat is zo belangrijk dat ze één op één ergens anders dan thuis wil praten. Na wat koetjes en kalfjes over de tafel te hebben laten lopen wordt het ineens stil. Ze neemt de tijd en ik wacht rustig af, genietend van de thee. Dan vraagt ze of ik op de hoogte ben van haar contact met haar dochter en haar gezin. Ik knik bevestigend. Ja ze heeft er wel eens van verteld. Dan waren ze er weer wel en dan weer niet. Ook over de reden waarom, heeft ze weleens wat losgelaten. Ze vertelt dat ze het er dagelijks moeilijk mee heeft. Maar nu gaat ze er gewoon over praten. Ze hoeft zich er niet voor te schamen en het belangrijkste, ze verliest er niets meer mee want het is al weg. Al haar gedachten, vol liefde voor hun kind en die kleinkinderen, maken haar misselijk. Zegt ze.

Tranen zijn op

Phoe, ik schrik van haar woorden. En nu? Ze gaat verder: Het zou allemaal zoveel leuker zijn als ze gewoon elkaar de ruimte gaven om anders te mogen zijn en om anders over dingen te mogen denken. Te laat. Nu is voor de derde keer er een algehele stilte. Het erge is dat ze het vermoeden heeft dat er niet echt leuk over hen gepraat wordt. Daardoor wordt de drempel steeds hoger, volgens haar. Ik zie een traan maar echt huilen doet ze niet. Nee, haar tranen zijn op, meldt ze me met een grijns. Het komt echt nooit meer goed.

Het lijkt haar onmogelijk om ineens met een stel ouders aan te komen zetten als je je omgeving steeds hebt gezegd dat het onmogelijke lui zijn. Ze is voor het gemak zeker alle goede en leuke herinneringen vergeten. Hoe wil je je kinderen nu nog wijs maken dat je wel van je ouders houdt terwijl je ze steeds als slecht hebt betiteld? En hoe gaan die kinderen reageren ondanks dat ze zelf nooit een vervelende ervaring met hun opa en oma gehad hebben? Hoe dan? Het wordt steeds erger. En nu heeft ze bedacht dat ze zelf ook maar niet meer moet willen dat het goed komt. Dat wordt toch ook steeds tegen haar gezegd. Ze is blij om het nu eens hardop te mogen zeggen. Het laat haar gewoon niet meer los. Ik zie aan haar dat ze het niet meer weet. Een oplossing heb ik ook niet. Het is echt heftig. Het erge is dat we weten dat er zoveel dit soort verdriet is. Je vraag je af waarom.

Afleiding is belangrijk

Na een lange stilte zegt ze ineens: “Waag het niet om Bert langs te sturen. Ik ga echt niet met mijn snuit op de TV.” Ze zal het moeten loslaten, maar hoe vertel ik haar dat? Het verdriet zit zo diep. De serveerster komt langs om te vragen of ze nog iets wensen. “Ja,” zegt ze, “taart om te vieren dat ik morgen jarig ben. Het is morgen op de kop af drie jaar geleden dat ik mijn kleinkinderen heb gezien. En om te bewijzen dat ik rust in mijn hoofd ga zoeken. Hoeveel feest is dat.” Zou dit voor haar de omslag zijn?

Nu ze eenmaal haar hart gelucht heeft begint ze zonder moeite over wat anders. De vakantie is voorbij en veel activiteiten starten weer. Heerlijk weer wat afleiding. Misschien een idee om samen naar een cursus in het dorpshuis te gaan. Er wordt van alles in de nieuwsbrief gemeld. Een cursus bloemschikken of porselein schilderen is misschien wat oubollig maar waarom eigenlijk? Omdat een ander dat zegt? Daar trekken wij ons toch niets van aan?! Supergezellig met een groep aan de slag. En thuis een mooi geschikte bosbloemen. Dat fleurt de boel ook gelijk weer op.

Thuis zullen ze nog even kijken of de kosten niet te hoog zijn. Ze zullen vanavond even met elkaar bellen en dan de knoop doorhakken en zich opgeven. Iets om naar uit te kijken. Gezellig! Ik wens iedere ouder die eenzelfde verdriet mee draagt heel veel sterkte. Zeker als er ook geen hoop meer is.

Met vriendelijke groet,
Juffrouw Raadgever

Aanmelden nieuwsbrief
Cookieinstellingen