Jannetje Voogd is een geboren en getogen Ouddorpse en vierde op zaterdag 17 maart haar honderdste verjaardag.
Door Sam Fish
Sinds 10 jaar woont ze in een appartement tegenover de Vliedberg. Als ze in haar lekkere stoel aan de eettafel zit, kijkt ze over het hele dorp heen. Niet alleen geniet ze van de mensen die ze voorbij ziet fietsen. “Ik merk het zelfs als er een andere chauffeur in de vrachtwagen zit”, vertelt ze. Maar ze kijkt ook graag naar de molen. “Die kan ik vanaf hier prachtig mooi zien. Daar heb ik 34 jaar lang gewoond. En kijk eens, hij is vandaag prachtig versierd, speciaal voor mijn verjaardag.”
Om de grote dag te vieren is het zaaltje van de Eben Haëzer, een paar straten verderop, gereserveerd. Daar komt ze samen met familie en vrienden en wordt ze lekker in de watten gelegd. “Ja, daar kijk ik wel naar uit, ik heb er zin in.”
Cadeautje
Maar eerst is het tijd voor een bezoekje van de burgemeester en die komt niet met lege handen binnen. “Mevrouw Voogd, van harte gefeliciteerd met deze prachtige verjaardag. Speciaal daarvoor heb ik een cadeautje voor u meegebracht”, zegt ze en ze overhandigt het pakje. Mevrouw Voogd begint wat terughoudend met uitpakken, maar wordt dan toch steeds enthousiaster. “Ik word nu toch wel heel benieuwd wat hier in zit, hoor.” Als het cadeaupapier weg is komt de geboorteakte van mevrouw tevoorschijn. “O wat leuk! Daar gaan we een mooi plekje voor vrij maken”, geeft ze aan. En als iedereen hem uitvoerig heeft bekeken wordt er inderdaad plaats gemaakt op de kast. “Zet de kaart van de gemeente maar even aan de kant, we hebben de burgemeester ten slotte gewoon aan tafel zitten.”
Haar leven
Mevrouw Voogd is 51 jaar getrouwd geweest, maar haar man is helaas 20 jaar geleden na een kort ziekbed overleden. De twee kregen samen twee kinderen, een jongen en een meisje. Zij zorgden op hun beurt voor acht kleinkinderen en er zijn veertien achterkleinkinderen. “We hebben een prachtige familie”, geeft de jarige Jet aan. “Ik ben heel gelukkig met hen.”
Voor haar huwelijk had Jannetje al een turbulent leven achter de rug. “Ik werkte bij mijn vader en broer in de molen en was mantelzorger voor mijn moeder. En toen de oorlog kwam gingen mijn broer en ik in het verzet, ik was toen 18 jaar. We kwamen dan in het geheim bij elkaar en dan kregen we briefjes. Dan moest je die bijvoorbeeld naar Stellendam brengen. Ik stopte zo’n briefje altijd onder de binnenzool in mijn schoen, de Duitsers keken daar niet bij de controle. En we hebben ook mensen helpen onderduiken”, vertelt ze. Maar het was niet allemaal rooskleurig. Uiteindelijk zijn Jannetje en haar broer opgepakt en hebben ze drie maanden vast gezeten in de Haagse Veer in Rotterdam. En toen ze weer naar huis mocht was het vooral belangrijk het dagelijks leven weer terug op te pakken. “Ik heb uiteindelijk mijn man ontmoet en ben ons huishouden gaan runnen.”
Breien
Tot een aantal jaar geleden kookte ze nog zelf, tegenwoordig krijgt ze maaltijden thuisbezorgd. Daarnaast krijgt ze ’s ochtends hulp bij het douchen en ’s avonds als ze naar bed gaat. “Ik ben altijd de laatste die ze ’s morgens komen douchen. Dat vind ik heel fijn, want dan kunnen we daarna nog gezellig een bakkie koffie drinken samen”, laat ze weten. “Dat kan niet als er nog andere mensen zijn die ze moeten helpen, dus ik prijs me gelukkig.”
Om de dag door te komen puzzelt ze graag en breit ze elke week een trui. “Ik deed ook graag lezen, maar dat vind ik niet leuk meer. Ik krijg alleen nog maar van die oude romantische boeken, daar zit ik niet op te wachten. Dus ik lees niet meer. Maar breien vind ik heel leuk, dus dat doe ik gewoon de hele dag door. En dan tussendoor lekker naar buiten kijken, ik vermaak me prima.” Die truien zijn voor kinderen in Roemenië. Eens in de zoveel tijd wordt er dan weer een voorraad bij haar opgehaald die de grens over gaat. “Ik heb een keer een foto gekregen waar een groepje kinderen op te zien was. En ik herkende precies de trui die ik gemaakt heb. Het is leuk om te zien dat ze daar goed gebruikt worden.”
Een lift naar de lift
“Ik voel me prima”, laat mevrouw Voogd weten. “Ik hoor wat minder aan één kant, maar één op één gesprekken gaan prima. En als het te druk wordt, dan laat ik het gewoon langs me heen gaan. Als ik dan mensen zie lachen, dan lag ik gewoon mee. En dat je 100 bent dat voel je niet, dat gebeurt gewoon. Ik moet wel toegeven, toen ik vanmorgen wakker werd, dacht ik ‘Oh, nu ben ik 100 jaar’. Dat voelde wel even bijzonder, maar verder voel ik me niet anders dan anders. Het geheim zo oud te worden? Dankbaarheid. Neem het leven zoals het komt en niet boos worden, want dat heeft niet nut. Leef gezond, geniet van lekker eten, niet roken en niet drinken. En je moet de dokter buiten de deur houden.”
Die dokter blijft niet altijd buiten de deur. Eens in de zoveel tijd wordt haar bloeddruk opgemeten, maar dat is meer routine. En tijdens de pandemie is ze lelijk gevallen en brak ze haar been. Sinds dien komt ze niet vaak meer haar appartement uit. Maar ze vindt het wel heel gezellig om haar bezoek nog even met de rollator naar de lift te begeleiden. De kleinkinderen mogen dan meerijden op het zitje van de rollator. Als dit wordt verteld, maakt iemand de grap dat ze dat ook wel met de burgemeester kan doen. Er wordt hard gelachen, maar de burgemeester neemt toch even plaats, “even voor de foto dan.” Maar voordat ze het doorheeft begint mevrouw Voogd gewoon met de rollator, met daarop de burgemeester, richting de lift te wandelen. Er wordt door alle partijen hard gelachen en het is een heerlijke afsluiting van een gezellig bezoekje. “Het had niet gehoeven, maar wat was dit ontzettend leuk. Hartelijk bedankt voor de gezellige ochtend en de gastvrijheid. Dit bezoek zal ik niet snel vergeten”, aldus de burgemeester.
- LEES OOK: Nieuw Greenpoint waterstoftankstation geopend in Oude-Tonge
- Wil je niets missen? Meld je dan aan voor onze nieuwsbrief en/of volg ons op Facebook!
- Wil je adverteren op deze website? Bekijk dan hier de mogelijkheden.
